Οι ασθενείς με καρκίνο συχνά βιώνουν μια απώλεια ταυτότητας και αγωνίζονται να βρουν έναν χώρο όπου μπορούν να ανήκουν.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι σχεδιαστές προτείνουν το “U Ħolma ta’ Hena”, έναν αρχιτεκτονικό χώρο και μια ολιστική προσέγγιση στη θεραπεία του καρκίνου με τη δημιουργία ενός κοινού, ασφαλούς και υψηλής ποιότητας χώρου για τους ασθενείς που θα μπορούν να ζουν και να αλληλεπιδρούν με άλλους.
Το έργο παρέχει μια πλατφόρμα που δίνει προτεραιότητα στους ασθενείς και τους επιτρέπει, να μοιραστούν τις εμπειρίες τους, να γνωρίσουν ανθρώπους και να απελευθερωθούν από την απανθρωποποίηση των ιατρικών δωματίων.
Ο πρώτος χώρος που επιλέχθηκε είναι ένα μοναστήρι στο Ραμπάτ της Μάλτας.
Σύμφωνα με το έργο, μελέτες έχουν εντοπίσει τις θετικές και ευεργετικές επιδράσεις των αισθητικών χώρων στους ασθενείς που υποβάλλονται σε θεραπεία. Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος της εστίασης έχει δοθεί σε παιδιατρικούς ή ηλικιωμένους ασθενείς.
Η ιδέα προτείνει μικρές, ελαφριές και βιώσιμες γωνιές που διαμορφώνονται από εύκαμπτα υφασμάτινα στοιχεία, των οποίων οι άμορφες διαμορφώσεις περικλείουν διάφορα αρθρωτά ξύλινα σώματα.
Αυτή η κατασκευαστική στρατηγική προκαλεί ευαισθησία λόγω του λόγου αντοχής προς βάρος, της εξαιρετικά αποτελεσματικής συσκευασίας μεταφοράς, ιδίως σε περιοχές με θαλάσσιο αποκλεισμό και της ευκολίας συντήρησης των υλικών. Εξασφαλίζει ανθεκτικότητα και ευκολότερη μετατόπιση και επαναχρησιμοποίηση στο τέλος της ζωής της κατασκευής.
Το “U Ħolma ta’ Hena” επικεντρώνεται επίσης στην περιβαλλοντική βιωσιμότητα με την αναγέννηση υποβαθμισμένων κτιριακών τυπολογιών και την προσεκτική επεξεργασία των υλικών για την καθιέρωση ενός διαλόγου έκφρασης όσον αφορά τα υλικά, τον οπτικό αντίκτυπο των χρηστών και τον κύκλο ζωής τους από την κούνια μέχρι το λίκνο.
Ο σχεδιασμός μιας τυπολογίας επιτρέπει την αναπαραγωγιμότητά της, παρέχοντας τη μέγιστη δυνατή ποιότητα με το μικρότερο δυνατό κόστος, επιτρέποντας πολλαπλές διαμορφώσεις χρήσης και ευελιξία των χρηστών. Η πρόταση αναγνωρίζει τη σημασία των αισθητικών χώρων, της κοινωνικοποίησης και της προσωπικής αυτονομίας για τη μείωση του στρες και του άγχους και τη συμβολή στην ανάρρωση των ασθενών.
Προτείνοντας να δοθεί προτεραιότητα στις μη λειτουργικές ανάγκες ενός ασθενούς εκτός ιατρικού περιβάλλοντος, το U Ħolma ta’ Hena αποτελεί παράδειγμα για το πώς η αρχιτεκτονική μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί ως μέσο φροντίδας.
